دوستی رفته بود ثبت احوال برای نورسیده اش شناسنامه بگیرد. گفت در آنجا فهرستی از نام های ممنوع هست که مهم ترین آن نام هایی است که با واژه ی "شاه" یا "شه" آغاز شده باشند. چیزی که فوری به ذهنم رسید نام و القاب امام زاده های ریز و درشتی بود که در جای جای این مرز و بوم, گنبد و بارگاه و گاه دفتر و دستکی برای خود دارند. امام زاده هایی که در نگاه نخست هویت نامعلومی هم دارند. اما با این حال مردم به آنها پول می دهند و دخیل می بندند.
بسیاری از این زیارت گاه ها با پیشاوند "شاه" خوانده می شوند. همچنین اینان به اصطلاح از نوادگان امامان و طبیعتن عرب هستند. آنگاه این پیشاوندی که در میان پارسی زبانان رواج داشته و دارد, برای این زیارت گاه ها نه تنها مجاز بلکه مایه ی مباهات نیز هست, اما برای خود ایرانیان ممنوع است! امام زاده هایی چون شاه عبدالعظیم, شاه چراغ, شاه احمد, شاه محمد, شاه محمود, و ... که با اندکی زحمت جستجو در اینترنت برای کسانی که ناآشنایند قابل دسترسی است.
افزون بر این کسانی که سری به دسته های عزاداری زده باشند گاه و بیگاه نوحه هایی شنیده اند که در آن از شاه دین, شاه عربستان, وزیر شه خوبان, یا مداحی هایی درباره ی شاه خراسان و از این دست شنیده اند. به نظر می آید که اینها همه از برداشت مثبتی ریشه می گیرد که حتا حاکمیت جور و فساد از واژه ی شاه دارد؛ و می خواهد برای عظمت بخشیدن به مفاهیم خود از آن بهره گیرد. اما چون نمی خواهد یاد شاهان و شهسواران ایرانی در بین مردم به یادگار بماند, آن را در گزینش نام ها ممنوع کرده است.
نمی دانم این را از حماقت های رژیم آخوندی بدانم یا از کثافت کاری و ویران گری های فرهنگی آن. البته از رژیمی که "جمهوریت" و "اسلامیت" را به زور به هم می چسباند, چنین انتظاری هم می رود.
امام زاده بیژن
امام زاده بیژن
شاه عبدالعظیم
شاه چراغ
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر